Շնորհավո՜ր, ա՛յ տատ
«Այբուբե՛ն չէ սա», «Բերդ է անմատույց»․․․«Էությունն է մեր»․ «Այբբենարան»-ի հանդեսին Գևորգ Էմինի «Մեր Այբուբեն»-ը ֆանտաստիկ բանաստեղծությունից «է» տառի կտորն ինձ էր ընկել։ Դասվար Մայիլյանն ինձ էր հանձնարարել նաև միջոցառման փակումը։ Երկարաշունչ, բայց գեղեցիկ շարադրանքն անգիր էի արել կարճ ժամանակում, բայց փորձին հենց ասում էի տեքստի առաջին բառերը՝ «Ես թոռն եմ Հայկ Նահապետի», անկախ ինձանից՝ լացում-հեկեկում էի։
Հնար չկար, լացս չէր կտրվում։
Մի օր մեր հարևան Անետիկը (որ մեծ դեր ունի իմ դաստիարակության հարցում), կեսակտակ-կեսլուրջ ասաց․
«Սևուկ ջան, դու էլ «Հայկ Նահապետի» փոխարեն ասա՝ «Ես թոռն եմ Սեդա Վարդումյանի»։
Թեև բոլորով մի լավ ծիծաղեցինք, բայց Անետիկի խորհուրդն իսկապես օգնեց։ Հետագա փորձերին մտքում ասում էի. «Ես թոռն եմ Սեդա Վարդումյանի» ու շարունակում անգիր, վարժ ասել երկար տեքստը։ Դասավարը, որ նկատել էր՝ «Հայկ Նահապետ»-ը չեմ ասում ( այդ մասում պարզապես դադար եմ տալիս), միջոցառումից օր առաջ հորդորեց՝ այնպայման ասել՝ «ու՞մ թոռն եմ»․ «Դրանով է վերջանալու հանդեսը, հստակ առոգանությամբ կասես` «Ես թոռն եմ Հա՜յկ Նահապետի՛։ Եղա՞վ»։
Ես հո գիտեի՞՝ «Հայկ Նահապետն»-ն ինձ խայտառակ էր անելու։ Այդպես էլ եղավ։ Հանդեսը, որին ներկա էր նաև Սեդա տատս, եզրափակեցի շռնդալից լացով ու ծափահարություններով։
«Ա՛յ, որ Անետին լսեիր, ու «Հայկի» տեղն իմ անունն ասեիր, խայտառակիլ չէիր քե՛զ էլ, մե՛զ էլ»,- կեսկատակ ու կիսադժգոհ դեմքով վրա բերեց տատս, ում թոռը լինելը պատիվ էր, հպարտություն, երազ ու պարտավորություն։
Դա 2000 թ-ին էր, տատս՝ 60 տարեկան։
Սեդա Պավլովնան այսօր կդառնար 84, ու իր «ըրեւանա» Սևակ թոռը կզանգեր, կասեր․ «Ես թոռն եմ Սեդա Վարդումյանի՜»։
Սևակ ՎԱՐԴՈՒՄՅԱՆ